Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Τόλμη και Δειλία

Αν μπορούσαμε να ζυγίσουμε αυτές τις δύο λέξεις, προς τα πού θα έγερνε άραγε η ζυγαριά; Και αν μετρούσαμε τη δυσκολία τους, τι θα μας φαινόταν πιο εύκολο; Να είμαστε γενναίοι και τολμηροί ή δειλοί;

Το πλεονέκτημα της δειλίας είναι ότι θα υπάρχει πάντα, ίσως να μη μπορεί να εξαλειφθεί τελείως ποτέ! Ακόμα, και οι πιο δυνατοί θα εμφανίσουν στιγμές αδυναμίας, θα υπάρξουν φορές που θα δειλιάσουν, θα φοβηθούν… Η διάφορα τους όμως είναι ότι θα βρουν τρόπο να τη ξεπεράσουν και να προχωρήσουν. Το ακατόρθωτο θα το δουν κατορθωτό και θα τολμήσουν  να δράσουν, βρίσκοντας διεξόδους…
Οι δειλοί, από την άλλη, θα εγκλωβιστούν και κατά πάσα πιθανότητα θα μείνουν στάσιμοι, σκεπτόμενοι το ρίσκο που πρέπει να πάρουν. Το ακατόρθωτο θα φαντάζει αδύνατο, βλέποντας παντού αδιέξοδα και θα προτιμήσουν να παραμείνουν αδρανείς! Θα εμφανιστούν στο δρόμο τους τόνοι ερωτηματικών, οι οποίοι για να απαντηθούν και να λυθούν απαιτούν χρόνο… πολύ χρόνο… επειδή στην ουσία πίσω από τη δειλία κρύβονται εν τέλει  οι ανασφάλειές μας, οι αναβολές μας. Αναβολές όταν είμαστε ανέτοιμοι να δράσουμε…
Η συνύπαρξη δειλού με γενναίο, σε μία σχέση, είναι πολύ δύσκολη, όχι όμως και αδύνατη. Αρκεί ο πρώτος να την αναγνωρίσει και να θέλει να τη ξεπεράσει και ο δεύτερος να προσπαθήσει να μετριάσει λίγο τη δική του τόλμη, δείχνοντας κατανόηση και αναγνώριση στα μικρά βήματα του άλλου.
Τι θεωρείται όμως χειρότερο; Να είμαστε απλά δειλοί ή να είμαστε δειλοί, και ενώ το βλέπουμε και το έχουμε αναγνωρίσει, να μη κάνουμε τίποτα για αυτό; Σε κάποιους από εμάς, αρέσει αυτή η δειλία. Αποτελεί τη προστασία μας, μία ασπίδα ασφαλείας μπροστά στις αποτυχίες μας. Γίνεται η δικαιολογία μας, σε εκείνα που δε διεκδικήσαμε, που δε προσπαθήσαμε καν να διεκδικήσουμε και απλά τα δεχτήκαμε όπως ήρθαν!  Και έτσι, μη τολμώντας και αποφεύγοντας να ρισκάρουμε, δε χάνουμε τελικά και πολλά… Εξακολουθούμε να νιώθουμε ασφαλείς, εφόσον γλιτώσαμε το τσαλάκωμα και την έκθεση!
Η αλήθεια είναι ότι απαιτούμε από τους άντρες να είναι πιο τολμηροί… δυστυχώς όμως η δειλία δε κάνει διακρίσεις, ούτε στο φύλο, ούτε στο πού και πότε θα εμφανιστεί. Ένας δειλός – είτε άντρας, είτε γυναίκα, είναι το ίδιο δειλός σε όλα! Όχι μόνο στις διαπροσωπικές του σχέσεις αλλά και στις επαγγελματικές, αφού σε οτιδήποτε χρειαστεί να διεκδικήσει για τον ίδιο του τον εαυτό, θα κάνει πίσω, φοβούμενος να χάσει τη σιγουριά του. Ο Θέογνις υποστήριζε ότι  « η ατολμία είναι η φυματίωση του χαρακτήρα!». Πολύ βαρύς προσδιορισμός μεν… .αληθινός δε!
Η ζωή ευνοεί τους τολμηρούς… ανταμείβει τη προσπάθεια! Όλοι έχουμε δικαίωμα να διεκδικήσουμε εκείνα που πιστεύουμε ότι μας αξίζουν. Και αν χάσουμε; Και τι έγινε; Τουλάχιστον προσπαθήσαμε… αποτύχαμε… και… μάθαμε. Και η επόμενη αποτυχία θα είναι διαφορετική, διότι πάντα το πρώτο βίωμα είναι εκείνο που κάνει τη διαφορά, κι όχι η επανάληψη. Το πρώτο βήμα… η πρώτη προσπάθεια… είναι τα δυσκολότερα σημεία. Η επανάληψη είναι ευκολότερη διότι ξέρουμε πλέον πως να διαχειριστούμε το αποτέλεσμα, πως να αντιμετωπίσουμε την αποτυχία. Και…. μερικές φορές δε χρειάζεται τόλμη για να βρεθείς κάπου.. αλλά για να μείνεις εκεί!
Όλοι έχουμε υπάρξει δειλοί και όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας ανθρώπους άτολμους, και μη θαρραλέους…. Ποιους εκτιμήσαμε όμως και ποιους θαυμάσαμε στο τέλος? Εκείνους που πάλεψαν και ας έχασαν ή εκείνους που υποχώρησαν αμέσως  χάνοντας τη τιμή τους;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου